ΑΤΖΕΛΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ξεκίνησα να μαγειρεύω στην εφηβεία μου, όταν δηλαδή ξεκίνησα να επισκέπτομαι ταβέρνες και εστιατόρια και να δοκιμάζω διαφορετικά φαγητά από της μητέρας μου. Γυρνούσα σπίτι και την επομένη προσπαθούσα να της τα εξηγήσω προφορικά. Μερικές φορές επιχειρούσα κι εγώ να τα μαγειρέψω ανατρέχοντας στο μοναδικό βιβλίο μαγειρικής που υπήρχε σπίτι μας, το Τσελεμεντέ.

Μέχρι τότε είχα δοκιμάσει από τα χέρια της μητέρας μου εκπληκτικά φαγητά. Ακόμα και τώρα τη παρακαλώ να μαγειρέψουμε μαζί και τα φωτογραφίζω για το μπλογκ μου νιώθοντας ξανά τη φροντίδα που νιώθει κάθε παιδί πριν ανεξαρτητοποιηθεί και ξεκινήσει τη δική του μαγειρική με τα δικά του γούστα.

Δούλεψα σαν δημοσιογράφος για πολλά χρόνια, για ακόμα περισσότερα σαν μαμά δυό κοριτσιών , ταξίδεψα , έμεινα και μαγείρεψα επαγγελματικά -αλλά πάντα ελληνικά- στη Νότια Κορέα και το Μεξικό, την Ινδία και την Ολλανδία .

Πριν δέκα χρόνια επέστρεψα και ξεκίνησα να δουλεύω σαν μαγείρισσα σε πολυτελείς τουριστικές κατοικίες στα νησιά μας για απαιτητικούς πελάτες που όμως “έλιωναν” με τη φάβα μας, το αρνάκι μας , με τους κολοκυθοανθούς μας, τα γεμιστά και τα ρεβύθια σιγομαγειρεμένα στη γάστρα, μιά χορτόπιττα με σπιτικό φύλλο…

Πριν από πέντε χρόνια ξεκίνησα το μπλογκ μου Two Minutes Angie και να γράφω για το φαγητό. Ηθελα να επικοινωνώ γραπτά με τους φίλους που είχα κάνει στα ταξίδια μου και μιά και εκείνοι είχαν ένα food blog είπα να κάνω κι εγώ το δικό μου για να κρατάμε επαφή με συνταγές , φωτογραφίες και σκέψεις γύρω απο το φαγητό.

Το γράψιμο όμως , όπως κάθε απόφαση για “έκθεση” και όχι για προσωπική κατανάλωση, απαίτησε σιγά-σιγά περισσότερη δουλειά και έρευνα και  καλύτερα κείμενα. Καλύτερες φωτογραφικές μηχανές επίσης (ευτυχώς βγήκε το iPhone 5  και σωθήκαμε όλες οι food bloggers).  “Eμπλεξα και με καλές παρέες” στο χώρο του φαγητού που με πήραν από το χέρι και μου έμαθαν πώς γράφεται σωστά μιά συνταγή, σεφ που άνοιξαν τις κουζίνες τους και μου μίλησαν με ειλικρίνεια για τη τέχνη τους, διεθνή κινήματα όπως το Slow Food που εκφράζουν μία φιλοσοφία ολόκληρη, όλα αυτά που σκεφτόμουν ατάκτως τόσα χρόνια … Ολος ο αγγελικός κόσμος της γαστρονομίας και των υλικών άρχισε να ξεδιπλώνεται μπρος στα μάτια μου και να απαιτεί πλέον ολοκληρωτική αφοσίωση, συνεχή ενημέρωση αλλά και την ικανοποίηση της ανάγκης για κοινωνική συμμετοχή και δράση.

Πριν τρία χρόνια, η ανάγκη αυτή αλλά και η ανάγκη για ακόμα περισσότερη επικοινωνία με τους ανθρώπους της ελληνικής γαστρονομίας (από ένα μοναχό στον Αθω μέχρι τον σεφ Περικλή Κοσκινά που , ειρήσθω εν παρόδω με έκπληξη διαπίστωσα οτι κατέχουν εξίσου άριστα τη μαγειρική τέχνη και έχουν ακριβώς την ίδια σεμνότητα! ) μεταφράστηκε στη δημιουργία μιάς Συλλογικής Κουζίνας , μιά γαστριμαργική όαση που διαμόρφωσε ειδικά η Οργάνωση Γη δίπλα στο Πάρκο Τρίτση στο Ιλιον , μιά υπαίθρια κουζίνα με το δικό της μποστάνι και την Αττική Γη που από μόνη της προσφέρει έναν απίστευτο πλούτο βρώσιμης βιοποικιλότητας.

Αυτά κάνω, αυτά είμαι, γράφω στην ηλεκτρονική σελίδα της εφημερίδας  lifo.gr για το φαγητό σε ένα κλίμα πλήρους ελευθερίας που είναι και το μόνο που σε προτρέπει να αναλάβεις τις ευθύνες σου σε ένα χώρο με ιδιαίτερες ευαισθησίες.

Με λίγα λόγια ενηλικιώθηκα. Μαγειρεύω και απολαμβάνω πρωτίστως την ελευθερία της προσωπικής μου φροντίδας , ευδαιμονίας και ευεξίας. Μαγειρεύω και συνδέομαι με άλλους ανθρώπους που πιστεύουν και μαγειρεύουν παρόμοια πράγματα νιώθοντας οτι ανήκω κάπου. Μαγειρεύω -στη πόλη-  και συνδέομαι με τη Γη και τους ανθρώπους που την καλλιεργούν με φροντίδα και σεβασμό. Και τέλος μαγειρεύω και  τα παιδιά μου να μαγειρεύουν  κι’ αυτά. Με όλα τα καλά που αυτό συνεπάγεται.